خوات معاصر

دفاعیاتی از فلسفۀ صدرایی

فلسفه و عرفان اسلامی،گفتگو

عبدالحسین خسروپناه

۲۴ اسفند ۱۳۹۲

Khosropanah1صحبت‎هایی که در نشست «میراث اسلامی و علوم انسانی مدرن» در ۲۱ بهمن امسال از سوی ابراهیم فیاض زده شد، انتقادات بسیاری را به دنبال خود داشته است. اینکه از طرف وی عنوان شد دو جریان فراماسونری و بهائیت از حکمت متعالیه زاده شده است و اتفاقاً حاکمیت فلسفه‎ی صدرایی در حوزه‎های علمیه‎ی کشور باعث عقیم شدن آن‎ها گردیده است و…، ما را واداشت تا پس از انعکاس سخنان ابراهیم فیاض به سراغ یکی از محققین فلسفه‌ی صدرایی رفته و نظرات او را درباره‌ی بنیاد و اساس فلسفه‌ی صدرایی و بحث‎های پیش‎آمده، جویا شویم. از همین رو، فرهنگ امروز گفت‎وگوی کوتاهی با عبدالحسین خسروپناه علی رغم مشغلۀ بالای ایشان ترتیب داده است که در ادامه می‎آید.

کتاب هویت علم دینی،

نویسنده ابتدا دو دیدگاه اثبات گرا (positivistic)و مابعد اثبات گرا ((post-positivistic را در رابطه با هویت علم بررسی می کند. سپس درباره دین و معرفت دینی بحث می کند و سه رویکرد دایرةالمعارفی، هرمنوتیکی و قبض و بسط را ارزیابی کرده و در نهایت از رویکرد چهارمی به نام گزیده گویی حمایت می کند. سرانجام در بخش آخر، معناداری یا بی معنایی علم دینی و دیدگاه هایی را که در این زمینه وجود دارد، بررسی می کند.

چرایی طرح بحث علم دینی در ایران / علم دینی در ایران(۱)

چیستی علم دینی،مقالات

حسین سوزنچی

    مقدمه

چند دهه است که بحث از علم دینی و درافکندن تحولی اسلامی، به‌ویژه در عرصه‌ی علوم انسانی، چالش‌هایی را در ایران و جهان برانگیخته است. برخی «علم دینی» را این می‌دانند که مسلمانان علوم جدید را کنار بگذارند و با مراجعه به متون معتبر دینی (کتاب و سنت) از نو به تولید علم همت گمارند و برخی از برقراری نوعی تعامل بین آموزه‌های وحیانی و دستاوردهای علوم جدید سخن می‌گویند. عده‌ای این مفهوم را در حد تنفس در فضای پیش‌فرض‌های دینی و الهام گرفتن از متون دینی برای فرضیه‌سازی قلمداد می‌کنند و برخی حتی در مطلوبیت همین مقدار الهام‌گیری از دین برای تحول‌آفرینی در علم هم تردید دارند. در این میان گروهی دیگران را به بی‌دینی متهم می‌سازند و عده‌ای مخالفان خود را به تعصب و علم‌کشی و عده‌ای هم در این میانه از هر دو سو به التقاط متهم می‌شوند؛ اما چرا این بحث‌ها در جامعه‌ی کنونی ما مطرح شده و چرا نزاع این اندازه شدید است؟ کسی که از منظری کلان به این نزاع‌ها بنگرد، درمی‌یابد که همانند بسیاری از بحث‌هایی که ثمره‌ی اجتماعی دارد، مسئله فقط در اختلاف نظرات و اختلاف مبناها خلاصه نمی‌شود، بلکه مسئله‌ی احتمالاً مهم‌تر، سوءتفاهم‌هایی است که بین افراد و گروه‌های فکری پیش می‌آید تا حدی که گاه قرابت بین برخی از مدافعان علم دینی و برخی از مخالفان آن، بسیار بیشتر از قرابت بین کسانی است که از این اصطلاح استفاده می‌کنند.

تلقی نادرست از ناکارآمدی پیوند علم و دین

علوم انسانی،گفتگو

مهدی گلشنی

۲۹ آذر ۱۳۹۳

مهسا رمضانی: Golshani۲۷ آذر ماه در تقویم کشور روز وحدت حوزه و دانشگاه نامگذاری شده‌است، تعیین چنین تاریخی به دلیل خدمات شهید دکتر محمد مفتح بود که سال‌ها برای تقریب دو نهاد علمی حوزه و دانشگاه کوشید. اما اساساً اینکه رسیدن به وحدت میان این دو نهاد بنابر چه ضرورتی در جامعه ما شکل گرفته و چه نیازی را برطرف می‌کند، موضوعی همچنان قابل تأمل است. دکتر مهدی گلشنی، استاد فلسفه علم دانشگاه صنعتی شریف که دیدگاه‌های عمیقی پیرامون بحث علم و دین دارد و برنده جایزه علم و دین بنیاد «تمپلتون» است، ضرورت این امر را در آمیختگی علم و دین می‌داند و معتقد است علوم اصول کلی‌شان را نه از راه تجربه و آزمایش بلکه از دین یا به تعبیری متافیزیک‌شان می‌گیرند. بنابراین جامعه ما که در فضایی اسلامی تنفس می‌کند باید پاسخ‌های دینی مناسبی را برای سؤالات کلی علوم بیابد و لازمه این امر هم تحقق وحدت حوزه و دانشگاه است. از این رو، بر آن شدیم تا شرایط تحقق این امر را با دکتر گلشنی که عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی است و سال‌ها برای این مهم کوشیده‌، به بحث بگذاریم. آنچه در ادامه می‌آید ماحصل این گپ و گفت است.

امکان علم دینی (بخش دوم)

چیستی علم دینی،گفتگو

حسین سوزنچی

۲۹ تیر ۱۳۹۳

Soozanchi5این نوشتار شامل سه دفتر می‌باشد که در دفتر نخست نظرات دکتر پایا را در زمینه ی علم‌دینی دریافت و سپس آن را برای یکی از محققان برجسته ی یعنی دکتر سوزنچی که از مدافعان علم‌دینی می‌باشد ارسال نمودیم، در دفتر دوم این گفت وگو شامل نقد دکتر سوزنچی به نظرات دکتر پایا می‌باشد. در دفتر سوم دکتر پایا به نقد های دکتر سوزنچی پاسخ داده و نقدهای ایشان را نقد هم کرده اند.

امکان علم دینی؛ ملاحظات نقادانه دکتر حسین سوزنچی درخصوص دیدگاه های دکتر علی پایا

    مقدمه

یکی از خلل‌های جامعه ی علمی ما این است که اندیشه‌وران، در کلاس‌های درس و نیز برای مخاطبین عمومی (یعنی در محیطی که سطح علمی مخاطب غالباًٌ فروتر از سطح عملی گوینده است) مباحث خود را مطرح می‌کنند؛ اما کمتر پیش می‌آید که بحث در بین خود افرادی که هریک مدعی دیدگاهی در مقابل دیدگاهی دیگر است مطرح شود، و اغلب مواردی هم که مطرح می‌شود، حالت مناظره ی رودررو و در مقابل انظار عمومی دارد که به اقتضای حضور مخاطب عمومی، بیش از آنکه دغدغه ی کشف حقیقت در میان باشد دغدغه ی غلبه بر حریف مدنظر است؛ و لذا بسیاری از اهل تحقیق از این‌گونه جلسات گریزانند. اگر تضارب آراء را واقعاً به‌عنوان مسیری برای کشف حقیقت جدی بگیریم، بی‌تردید، طرح بحث‌و‌گفت وگوهای علمی به دور از جنجال رسانه‌ای می‌تواند یکی از مصادیق کارآمد تضارب آراء قلمداد شود و ظاهراً فصلنامه ی علوم انسانی اسلامی صدرا قصد دارد باب این مسأله را باز کند. این فصلنامه سؤالاتی را در اختیار برادر گرامی، جناب آقای دکتر پایا، به‌عنوان یکی از مخالفان مسأله ی «علم‌دینی» قرار داده و پاسخ‌های ایشان را در اختیار بنده، به‌عنوان یکی از مدافعان این مسأله گذاشته و ظاهراً قرار است مجدداً این پاسخ‌ها به ایشان ارسال شود و این روال ادامه یابد.